De vraag welke band of artiest in 2013 de belangrijkste bijdrage aan de Nederlandse popmuziek heeft geleverd, leverde ook dit jaar tijdens het juryberaad weer aardige discussies op.
Een goede plaat? Oké, maar hebben genoeg mensen hem kunnen of willen horen? Veelgevraagd producer onder de internationaal grote hitleveranciers? Gefeliciteerd, maar in hoeverre waren die bijdragen Nederlands genoeg? Veel op tournee in het buitenland? Mooi, maar luisteren er hier nog wel mensen naar? En moet deze of die niet eens een prijs krijgen, wegens decennia lang grote verdiensten? Nee, daar reikt Zijne Majesteit te zijner tijd indien het hem wel behaagt een lintje aan uit.
De Popprijs is aanmoedigingsprijs noch oeuvreprijs. De jury zoekt vooral naar die band of artiest die iets bijzonders heeft neergezet, iets spraakmakends heeft gedaan waar ook buiten de kring van eigen fans nog lang met veel bewondering over gesproken kan worden. Internationale erkenning kan belangrijk zijn, maar is dit jaar niet doorslaggevend gebleken. De winnaar van de Popprijs 2013 zal vanwege de taal die gebezigd wordt vooral in Nederland tot de verbeelding blijven spreken.
Het duo, dat acht jaar geleden al veel indruk maakte met het debuut De Fik Erin wist zich dit jaar te overtreffen met een album waarop de hiphop waar ze bekend mee werden, gekoppeld werd aan gevoelige popliedjes aan de ene kant en snoeiharde dance aan de andere kant. Het resultaat mag volstrekt uniek heten. Slapeloze Nachten is een geweldige plaat, waarop ouderwetse gabber en hardstyle een opmerkelijk huwelijk aangaan met hiphop. Het album leverde The Opposites al vier grote hits op en applaus van de jury die onder de indruk was van zoveel hitpotentie op één album.
Hoe bijzonder ook, de Popprijs 2013 gaat vooral naar The Opposites om wat ze met deze unieke mix op de Nederlandse podia in het algemeen en de grote festivals in het bijzonder te weeg hebben gebracht. Sleutelmoment vond plaatst halverwege hun optreden tijdens Pinkpop, juni vorig jaar, toen Hey DJ werd ingezet en de twee jongens, Willy en Big2 het hele grote veld voor het hoofdpodium, tot ver achter de geluidstoren aan het springen kregen. Het optreden van The Opposites toen was een historische overwinning van hiphop in het algemeen en The Opposites in het bijzonder. Het kon dus toch: succesvol zijn met hiphop op Pinkpop, de moeder aller Nederlandse popfestivals. En Willy en Big2 bleken in een paar jaar tijd te zijn uitgegroeid tot ultieme gangmakers, die ook niet-ingewijden en publiek weinig behept met hiphop wisten aan te sporen tot groot enthousiasme.
Meerdere festival-optredens volgden met Lowlands als euforisch hoogtepunt. Tijdens de hit Thunder was niet sprake van één ‘circle-pit’ maar waren er wel tien kolkende tornado’s van mensenlichamen in de Alpha-tent te onderscheiden. Voor en na The Opposites had niemand zo’n spontaan feest weten neer te zetten.
The Opposites hebben een nieuwe standaard gezet voor live hiphop. Ze kunnen serieus en gevoelig zijn in hun raps om vervolgens ongenadig los te barsten in een orgie van ratelende beats met een kolkende dolenthousiaste menigte voor hen, waar natuurlijk met een ferme sprong middenin gesprongen wordt.
Zoveel lol, passie en overtuiging met als resultaat zoveel zintuiglijk genot: dat is waar The Opposites in 2013 voor stonden. Geen Nederlandse act bracht in de zalen en op de festivals zoveel te weeg met zo’n eigen, oorspronkelijk geluid als het duo Big2 en Willy. Daarom gaat de Popprijs 2013 naar The Opposites.
